บทที่ 1: การพบกันในความง่วง

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในยามเช้า แต่สำหรับ “ลลนา” แล้ว มันเป็นเพียงเสียงรบกวนที่เธอกดปิดโดยไม่ต้องลืมตาดู เธอซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น และตั้งใจว่าจะขออีกแค่ “ห้านาที” ก่อนลุกไปทำงาน

แต่ห้านาทีของเธอ กลายเป็นครึ่งชั่วโมงเสมอ

“สายแล้ว!” ลลนาโพล่งขึ้นมาเมื่อเหลือบมองเวลา เธอรีบลุกจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วแสง หยิบกระเป๋า และวิ่งออกจากห้องโดยไม่ทันได้กินอาหารเช้า

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอย้ายมาทำงานที่บริษัทแห่งใหม่ เธอรู้ว่าความประทับใจแรกสำคัญ แต่โชคร้ายที่ความขี้ง่วงของเธอมักจะเป็นอุปสรรคเสมอ

ณ บริษัทออกแบบตกแต่งภายในแห่งหนึ่ง ลลนาวิ่งเข้าไปในออฟฟิศด้วยลมหายใจหอบ เธอส่งยิ้มเขินๆ ให้พนักงานต้อนรับก่อนจะพุ่งตรงไปยังห้องประชุมใหญ่

ในห้องประชุมเต็มไปด้วยพนักงานที่ดูตั้งใจฟังการบรรยายของหัวหน้าฝ่ายออกแบบ เธอค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ว่างแถวหลังสุด หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นการมาสายของเธอ

แต่โชคร้ายอีกครั้ง ดวงตาคมกริบของ “นที” หัวหน้าฝ่ายออกแบบกลับจ้องตรงมาที่เธอ

“คุณลลนาใช่ไหม?” เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “ค่ะ… ขอโทษที่มาสายค่ะ”

นทีพยักหน้ารับ “ไม่เป็นไร แต่ครั้งหน้าลองมาตรงเวลาหน่อยนะครับ” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดุ แต่กลับเต็มไปด้วยความสุภาพ จนลลนารู้สึกอายยิ่งกว่าเดิม

หลังเลิกประชุม ลลนาเดินออกมาด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว เธอคิดว่าเธอสร้างความประทับใจแรกที่แย่ที่สุดในชีวิตไปแล้ว ขณะที่กำลังเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้าน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง

“คุณลลนา พอจะมีเวลาสักครู่ไหมครับ?”

เธอหันไปมองและพบว่านทียืนอยู่ตรงหน้า เขาถือแก้วกาแฟสองแก้วในมือ พร้อมยื่นแก้วหนึ่งมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับแก้วมาพร้อมรอยยิ้มเขินๆ

“ผมสังเกตว่าคุณดูง่วงๆ ในห้องประชุม ผมเลยคิดว่ากาแฟอาจช่วยได้” เขาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

ลลนารู้สึกหน้าแดง “ค่ะ พอดีเมื่อคืนฉันนอนดึกไปหน่อย ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็นอนดึกเหมือนกัน แต่ถ้าอยากปรับตัวให้ดีขึ้น ลองนอนเร็วขึ้นสักนิดก็ได้นะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง

ในใจลลนาเกิดความรู้สึกแปลกๆ ความอบอุ่นจากคำพูดเรียบง่ายของเขาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา และเป็นครั้งแรกที่เธอคิดว่า การมาสายอาจไม่ใช่เรื่องแย่ที่สุดในวันนี้

บทที่ 2: ความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ ก่อตัว

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ลลนาเริ่มสนิทกับนทีมากขึ้น เขามักจะเข้ามาทักทายเธอในช่วงเช้า พร้อมคำถามง่ายๆ เช่น “นอนพอไหมครับ?” หรือ “วันนี้ดื่มกาแฟยัง?”

ในสายตาคนอื่น นทีอาจดูเป็นหัวหน้าที่เคร่งขรึม แต่กับลลนา เขากลับดูอบอุ่นและอ่อนโยน เธอเริ่มสังเกตว่าเขามักจะสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเธอเสมอ

จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทำงานในห้องประชุมด้วยกัน นทีก็พูดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

“คุณลลนา ผมมีอะไรอยากบอกครับ”

ลลนาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาของเธอยังดูง่วงนิดๆ แต่เต็มไปด้วยความสงสัย

“คือ… ผมชอบเวลาที่คุณยิ้ม อยากจะเย็ดให้น้ำแตกเลย” เขาพูดพร้อมสบตาเธอ

หัวใจของลลนากระตุกวูบ เธอไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร ในตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดาอีกต่อไป

ความรักที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างสาวขี้ง่วงกับหัวหน้าฝ่ายออกแบบจะดำเนินต่อไปอย่างไร? ทั้งสองจะสามารถจัดการกับอุปสรรคในชีวิตและความรู้สึกในใจได้หรือไม่? รอติดตามในบทถัดไป!